Tijd met mijn ouders!

Reisverslag

Vrijdag 8 november
Vandaag moesten we 8.00 bij het Lala Rookhgebouw zijn voor een cursus die ging over het Portage Programma. Dat is een methode waarmee we werken op Annie-crèche. De cursus werd gegeven door mevrouw Oenema-Mostert die overgevlogen was vanuit Nederland. Zij is ook onze stagebegeleidster vanuit Nederland en ze bleef 2 weken dus dat was gemakkelijker overleggen dan alles via de mail te moeten bespreken. De hele dag werd er theorie voorgelegd maar was er ook tijd om zelf te oefenen. Wij hadden deze kennis over het Portageprogramma allemaal al dus wij konden onze collega’s en andere belangstellenden die gekomen waren, helpen. Er waren ook mensen van andere instellingen gekomen, o.a. mensen van het Medisch Opvoedkundig Bureau. De Annie-crèche heeft hier contact mee want veel kinderen worden vanuit het MOB naar de Annie-crèche gestuurd. Ik had ook al een aantal keren hier naartoe gebeld dus het was wel prettig om kennis te maken met de personen die daar werken. De cursus duurde tot 15.30 uur en het eten wat hier heel belangrijk is, was goed verzorgd. De werknemers vonden het een leuke dag en kregen weer veel motivatie. Dit was wel fijn om te zien want toen er werd aangekondigd dat de cursus tot half 4 duurde, werd er aardig wat gemopperd. ’s Avonds hebben we gezwommen in het zwembad Parima. Vervolgens zijn we langs een vriend, Marvin, gereden die een eigen warrung (Javaanse eettent) heeft en hebben daar wat eten gehaald. Het weekend verder niet heel veel gedaan. Wat schoongemaakt, hardgelopen en naar martkje geweest om eten te halen. Er zijn zoveel kraampjes die allemaal hetzelfde verkopen, dezelfde groente, fruit en pepers. Ongelofelijk dat dat nog uit kan voor alle verkopers.

Maandag 11 november hadden we de tweede en tevens de laatste curcusdag van het Portage Programma. Deze dag was iets miner effectief en interessant en niet alles werd behandeld. Daarom zullen Trienke en ik met de leidinggevende van de Annie-crèche binnenkort nog een aanvullende cursus geven. Na afloop kregen de mensen die beide dagen aanwezig waren geweest een certificaat.
Dinsdag tijdens het hardlopen niet het gebruikelijke rondje gelopen. We hadden die dag van een jongen gehoord dat hij zomaar door een hond was gebeten en dus zo snel mogelijk een antigif heeft moeten halen want anders kan de hondsdolheid nare gevolgen hebben. Trienke en ik zijn ook niet ingeënt tegen hondsdolheid dus toen ik voor me zag dat een hond een fietser aanviel, ben ik de eerste beste zijstraat ingeslagen. Bah toen maar wat heen en weer hardgelopen want het zal je maar gebeuren dat je gebeten wordt door één van de vele zwerfhonden. Dan ben ik echt wel een schijterd.
Woensdag kwamen we thuis van stage met de bedoeling om alles schoon te maken omdat mijn ouders de volgende zouden arriveren. Het was echter zo warm dat je al zweette wanneer je alleen je arm omhoog deed. We hebben dus snel afgezien van schoonmaken en zijn eerst maar in de hangmat en in de zon gaan liggen. ’s Avonds zijn we nog ergens voetbal gaan kijken en toen we terugkwamen was het eindelijk wat afgekoeld en konden we beginnen met schoonmaken. Tot middernacht de keuken schoongemaakt. Als je eenmaal bezig bent wil je het natuurlijk ook goed doen en helemaal afmaken.

Donderdag 14 november ben ik ’s ochtends met Estevez meegereden om de auto op te halen die we gehuurd hadden om mijn ouders ’s middags op te kunnen halen van het vliegveld. Ik moest om 9.00 op stage zijn want toen kwamen er mensen langs van het blindencentrum en daarmee hadden we een bespreking omdat wij ook blinde kinderen op de crèche hebben en dat we zoveel mogelijk informatie willen inwinnen op dat terrein. Het ging allemaal langzaam bij de autoverhuur dus uiteindelijk nog moeten racen om op tijd te komen op stage. De bespreking met de mensen van het blindeninstituut viel een beetje tegen. Wij hadden gehoopt wat tips en concrete handvatten te krijgen met het werken met blinde kinderen. Het bleek dat zij ons niet veel wijzer konden maken en we hadden het idee dat zij nog meer leerden van ons. Na die bespreking hadden we nog een evaluatie met onze stagebegeleiders van de Annie-crèche en de stagebegeleider van Nederland. Het was een positief gesprek, dat we op de goede weg zijn en dat we al goed zijn opgenomen door alle collega’s. Om 13.00 uur waren we thuis en hadden we nog wat tijd om onze kamers op te ruimen en de laatste boodschappen te doen. Mijn ouders zouden de eerste nachten bij ons op de londenstraat slapen en gaan zondag tot en met donderdag in een guesthouse vlakbij ons overnachten. Om 16.00 vertrokken we naar Zanderij om mijn ouders op te halen. Het duurde erg lang voordat we Paramaribo uit waren. Normaal is het een klein uur rijden maar wij hebben er nog wel anderhalf uur overgedaan. Gelukkig waren we op tijd en hoefden we maar een dik kwartier te wachten totdat we mijn ouders zagen. Na drie maanden zag ik ze eindelijk weer! Op naar twee leuke weken. In de auto terug naar Paramaribo hebben we natuurlijk bijgekletst en hebben mijn ouders hun ogen uitgekeken naar de omgeving. Ze moesten wel wennen dat ik aan de rechterkant van de auto zat en links reed. Thuis aangekomen hebben we ze eerst ons huis laten zien en daarna zijn we met zijn allen gaan eten. Twee vrienden hadden namelijk gezorgd dat er eten voor ons klaarstond dus dat was wel relaxt. De eerste rijstmaaltijd voor mijn ouders was een feit, met kip ketjap en kouseband . Op het balkon nog gezellig gezeten en gepraat. Ik heb ook mijn nieuwe laptop eindelijk binnen met alles van microsoft erop geïnstalleerd. Thanks kien!
Ook cheese&onion chips, chocolade, paracetamols en dergelijke werd er uit de koffer gehaald dus nu hadden we weer een hele voorraad liggen, bedankt pap en mam!

Vrijdag 15 november
Trienke en ik hadden deze ochtend een cursus over een test namelijk de BSID. Deze cursus werd gegeven door mevrouw Oenema-Mostert op de Kangoeroeschool. Dit is een basisschool tegenover de Annie-crèche en daar gaan soms kinderen van de Annie-crèche die schoolrijp zijn ook wel heen. We waren vroeg op de school en daardoor konden we de dagopeningceremonie meemaken. Nadat de bel was gegaan, kwamen alle kinderen in rijen van hun klas om de vlaggenmast staan. Een paar kinderen van de hoogste klas deden het openingswoord en vervolgens werd het Surinaamse volkslied in het nederlands gezongen en in het Sranan Tongo (letterlijk: Surinaamse taal) en werd de Surinaamse vlag gehesen.
Het was mooi om mee te maken en het volkslied samen zingen geeft dan toch wel een saamhorigheidsgevoel. We hebben deze dag veel geoefend met de test en het was een leerzame ochtend. Wanneer we deze test bij drie kinderen zullen gaan oefenen, kunnen we de test ook af gaan nemen bij de kinderen die op de Annie-crèche zitten. Om 12 uur waren we klaar. We hebben mevrouw Oenema-Mostert nog naar haar hotel gebracht en daarna zijn we door naar huis gereden waar pap en mam lekker op het balkon zaten. Zij hadden die ochtend met de fiets Paramaribo verkend. In de hitte, links fietsen in het drukke verkeer, de synagoge en moskee die naast elkaar staan bezocht, koffie gedronken bij fort Zeelandia en hoe goedkoop dat wel niet is en de terugweg naar huis. Ze moesten wel even bijkomen want vooral het fietsen in de hitte viel zwaar tegen. Onze onderbuurvrouw Lydia kwam gevulde sopropo brengen. Sopropo is een groente die erg bitter is en gevuld is met vlees. ’s Middags zijn we over de bosjesbrug naar het district Commewijne gereden waar we Nieuw-Amsterdam een bezoek hebben gebracht. In Nieuw-Amsterdam staat een fort die vroeger is gebouwd om de plantages van het district Commewijne te verdedigen. Bij Nieuw-Amsterdam komen de Surinamerivier en de Commewijnerivier samen daarom werd Nieuw-Amsterdam gekozen om het fort te bouwen. Het openluchtmuseum hebben we bezocht en daar hebben we zeker twee uren lang rondgelopen. Daarna zijn we nog even over de dijk gelopen. Op de terugweg naar Paramaribo stonden we stil in een file boven op de Bosjesbrug, eigenlijk de Drs. J. A. Wijdenbosch Brug genaamd. Deze brug is 52 meter hoog en wij hadden dus een mooi uitzicht over heel Paramaribo. We zijn doorgereden naar de waterkant en hebben daar bij Jiji’s gegeten.

Zaterdag 16 november
Geen wekker gezet maar alsnog vroeg wakker. Het lukt me maar niet om hier uit te slapen. Om 8 uur ben ik sowieso wakker en dat is mijn uitslaaptijd. Toen Trienke ook wakker was hebben we ons allen rustig klaargemaakt om te vertrekken naar Brownsberg. Onderweg zijn we langs Domburg gereden en hebben daar geïnformeerd naar een bootverhuur. We hebben een boot voor zondag kunnen regelen. We hebben in Domburg nog wat bakabana’s (gebakken banaan), saté en loempia’s gegeten.
Na bijna 3 uur rijden waren we bovenop de Brownsberg en waren we blij dat we de auto uit konden. We hebben van het mooie uitzicht genoten op het Brokopondomeer en vervolgens zijn we gaan wandelen. Trienke en ik hadden eerder al een wandeling gemaakt naar de Leo- en de Irenewatervallen dus dit keer kozen we voor een andere waterval, namelijk de Mazzeroni waterval. Het was misschien wat langer lopen maar wel gemakkelijker lopen. Alleen het laatste stuk was wat steil en moesten we flink afdalen en klimmen. Er was de laatste tijd niet veel water gevallen dus de waterval viel ook wat tegen. Het was bijna geen waterval meer te noemen, zo weinig water was er.
Op de terugweg hebben we nog een schildpad in het wild gezien die ons pad kruiste. Hij was niet heel bang en trok zijn hoofd niet terug in zijn schild. We konden hem dus goed bekijken. Terug bij het beginpunt hebben we wat met de beheerder gepraat en nog even gesjoeld.. We hebben droge kleren aangetrokken en zijn de auto weer ingestapt voor de 3uur durende terugweg. Mijn moeder heeft ook nog even auto gereden. Het was wel grappig om te zien dat zij ook bij het richting aangeven per ongeluk de ruitenwissers aandeed. Op de één of andere manier doe je dat automatisch omdat het stuur aan de rechterkant zit. Éénmaal in Paramaribo aangekomen had iedereen wel zin om wat te eten en zijn we meteen doorgereden naar een rotishop. Heerlijk met de handen eten en de roti’s zijn hier heerlijk en goed gevuld met kip, kerrie en aardappelen. Thuis zijn we allemaal redelijk op tijd naar bed gegaan.

Zondag 17 november
Deze ochtend ging al vroeg de wekker, namelijk om 6.00uur. We zouden om 8.00uur in Domburg zijn en dat was wel een uur rijden. Daar hadden we een boot gehuurd en zouden we tot een uur of 2 gaan vissen (hier hengelen genoemd) op de Surinamerivier. Trienke en ik zijn ’s ochtendsvroeg nog naar de winkel geweest want we moesten natuurlijk wel genoeg rantsoen mee op het water. Guillermo en Estevez gingen ook mee en die hadden de hengels en de levende garnalen geregeld waarmee we zouden gaan vissen. Ze hadden een stuk of honderd garnalen gekocht en die zaten in de emmer met een apparaatje waardoor ze zuurstof kregen. In Domburg waren ze ondanks het apparaatje toch bijna allemaal dood, waarschijnlijk zaten er teveel in en zijn we te lang onderweg geweest maar met dode garnalen kan je natuurlijk net zo goed vissen. In Domburg werden er nog wat parbobiertjes gekocht en uiteindelijk waren we een klein uur te laat. Oepss, ach 8uur Surinaamse tijd hadden we toch afgesproken? (dan mag je een uur later rekenen ). Na al onze spullen ingeladen te hebben, bracht de bootsman ons naar een mooi plekje op de Surinamerivier. Er kwamen haast geen andere boten langs en we waren dus heerlijk rustig alleen op het water. De mannen hadden zich al snel geïnstalleerd met de hengels en de vrouwen met hun boeken. Helaas waren het voor Trienke en mij geen leesboeken maar leerboeken. Wij hadden de volgende dag namelijk een openboek tentamen. Na een klein halfuurtje was het papa die als eerst beet had en ja hoor het was een piranha! Leuk om het beest van dichtbij te zien. Er werd voorzichtig met een tang de piranha van de haak gehaald en in een plastic zak gedaan. Alle vissen gingen mooi mee naar huis. Uiteindelijk ving Guillermo ook een piranha maar natuurlijk kreeg hij wel te horen dat die piranha veel kleiner was dan die Arend had gevangen ;). Even later zijn we nog doorgevaren naar een andere plek om te kijken of we daar meer vissen konden vangen. Dit viel wat tegen, alleen Guillermo ving nog 2 gladde vissen dus helaas had mijn vader de viswedstrijd niet gewonnen maar we hadden tenminste twee piranha’s gevangen en daar ging het om. Ik moest op gegeven moment plassen maar ik durfde het water niet in met al die piranha’s dus ik de oever maar opklimmen over alle wortels van de bomen heen. Ik had de pech dat er ook een boom met stekels stond dus ik had mijn voeten en handen onder de stekels. Later heb ik toch een verkoelende duik genomen tussen alle piranha’s. Brr het was even de knop omzetten maar gelukkig geen stuk been of iets dergelijks afgscheurd haha. De stroming in de Surinamerivier was behoorlijk sterk maar gelukkig hing er een touw aan de boot waar we ons aan vast konden houden want anders was het wel erg vermoeiend. Om 2 uur waren we terug in Domburg en hebben we daar bij een warrung wat gegeten. De meeste hadden bamie en pap en mam vonden dat ook erg lekker. We waren allemaal aardig verkleurd in de zon en daar ook moe van geworden. Terug in Paramaribo heb ik mijn ouders naar het guesthouse gebracht waar ze zullen zitten tot en met donderdag. Trienke en ik zijn ’s avonds nog naar een (ver)jaardag geweest van het broertje van Estevez, Emilio die 11 jaar werd. Om 22.00 gingen we weg want de volgende dag hadden we een tentamen.

Maandag 18 november
In Nederland werd het tentamen 18.30-20.30uur afgenomen dus onze tijd in Suriname was dit 4 uur eerder dus om 14.30uur. Op stage hebben we die ochtend eerst nog wat doorgelezen voor het tentamen want op ons gewone werk konden we ons toch niet goed concentreren. Om half 3 zaten we in het kantoor van onze leidinggevende en konden we het tentamen maken. Om half 5 stapten we het kantoor weer uit met niet zo’n heel goed gevoel. We hadden allebei veel te weinig tijd en hadden daarom alles snel afgerond en daardoor voor ons gevoel niet erg goede antwoorden kunnen formuleren. Om 5 uur waren we thuis en heb ik me eerst maar vergrepen aan de bits die ik gekregen had van mijn lieve zussie. Lekkerrr. Daarna ben ik zo snel mogelijk naar het guesthouse van mijn ouders gereden. We zijn gezellig met zijn drieën uiteten gegaan bij Jawa. Ik had dit keer patat met kipnuggets want ik had zooo geen zin in rijst, bamie of nasie (ze schrijven het hier met ie). Dus dit smaakte wel weer een keer goed. We hebben heerlijk gegeten en gezellig gepraat over alles en nog wat. Wat is het toch fijn als je zoveel met je ouders kan bespreken. Na het eten zijn we naar de waterkant gereden en hebben daar nog een drankje gedaan. Ook heb ik bij ’t vat nog een i <3 su pet gekocht om mezelf het komend weekend op excursie wat meer te kunnen beschermen tegen de zon.

Dinsdag 19 november
Vandaag zijn mijn ouders komen kijken op mijn stageplek de Annie-crèche. We hebben eerst een tijdje gepraat met mijn leidinggevende erbij en daarna heb ik ze een rondleiding gegeven. We zijn in groep blauw gaan kijken en hebben daar meegedaan met de dagopening. We zaten met zijn allen in de kring en met de foto’s van iedereen wordt elk kind iedere dag gegroet en wil je graag dat ze teruggroeten. Daarna worden er allerlei liedjes gezongen en daar horen ook gebaren bij. Één kindje was er op gebrand dat mijn vader en moeder mee deden met de gebaren dus dat was erg grappig om te zien. Iedereen deed heel erg zijn best en sommige kinderen vertoonden zelfs wat ander gedrag. Één meisje moest namelijk ineens heel erg lachen terwijl we dat nog nooit gehoord hadden. We hebben wat foto’s gemaakt en ik was blij dat ik mijn collega’s en de werkplek kon laten zien aan mijn ouders. Na een poosje gingen paps en mams weer weg en wij moesten nog even doorwerken. Om de 2 weken hebben we op dinsdag een vergadering en zo ook vandaag moesten we tot 2 uur werken. Na stage zijn we direct door naar het guesthouse gereden met de bedoeling dat mijn ouders meegingen naar de londenstraat. Zij waren echter nog maar net terug van het fietsen. Ze waren naar het centrum gefietst om daar nog 3 andere mensen te ontmoeten die toevallig op hetzelfde moment in Suriname waren en die ze kenden vanuit Nederland. De terugweg waren zij echter verdwaald dus ze zaten nog helemaal bezweet in de stoelen bij het zwembad om net een duik te nemen. Wij zijn daarom eerst maar naar huis gereden en hebben we afgesproken dat ik ze een uur later wel op ging halen. Zo gezegd, zo gedaan. Voordat ik en mijn ouders naar londenstraat gingen, zijn we eerst nog naar een automatische carwash gereden op de highway om onze huurauto grondig te laten wassen. Hier mag je eigenlijk niet mee over bauxietwegen want de rode stof gaat overal zitten. We moesten de auto de volgende dag inleveren en wilden onze borg natuurlijk wel terug. We hebben ook nog snel gebeld met opa terwijl we in de auto zaten. Op de londenstraat stond de bamiesoep al een tijdje klaar. Dat was wel even raar opkijken dat hier allemaal kippenpoten/voeten in zaten. De meeste Surinaamse Javanen vinden dat juist het lekkerst maar mijn ouders durfden het niet aan om te eten, ik trouwens ook niet! De bamiesoep vonden ze erg lekker en natuurlijk aten we dit lekker pittig. ’s Avonds zijn we naar playoffs van zaalvoetbal gegaan. Het voetbal zelf is heel anders dan in Nederland. Het spelletje gaat niet zo snel dan in Nederland en er worden erg veel domme fouten gemaakt. De sfeer was echter wel fantastisch. Alle Surinamers waren zo enthousiast aan het aanmoedigen en alle vrouwen die gilden en dansten als er gescoord werd. We vonden dit allemaal wel erg fascinerend om te zien want in Nederland schaamt iedereen zich bij het minste en geringste maar hier dus niet. Het was daardoor ook echt leuk om naar de wedstrijd te kijken.

Woensdag 20 november
Mijn ouders zijn ’s ochtends naar fort Zeelandia gegaan en hebben het museum daar bezocht. Ook zijn ze bij de centrale markt aangeweest waar er weer vele kleurrijke kraampjes waren met allerlei groete en fruit maar ook veel mensen die vis verkochten en schoonmaakten. Na stage hebben Trienke en ik de auto nog even nagekeken op bauxietresten en toen we niets meer konden ontdekken ben ik de auto gaan terugbrengen. Onze borg kregen we gelukkig terug en ik kon dus weer met een gerust hart gaan. Ik ging hardlopend de 7,5 kilometer terug naar huis en om half 3 in de brandende zon was dit nog vrij pittig. Ik had al wat geld meegenomen om onderweg een flesje water te kunnen kopen om wat af te koelen. Dit had ik zeker wel nodig. Toen ik na drie kwartier thuis kwam was de koude douche zeer welkom. Daarna heb ik me zo snel mogelijk aangekleed en ben ik weer naar mijn ouders toegegaan, dit keer moest ik dus op de fiets. Ik heb daar nog wat kunnen zwemmen in het zwembad en na nog even lekker uitgerust te hebben, zijn we met zijn drieën naar de wijk Blauwgrond gereden, wat bekend staat om zijn vele warrungs (Javaanse eethuizen). Daar hadden we al wat eten besteld toen we opeens gebeld werden door Estevez. Zijn moeder was vandaag jarig en zij had wel op ons gerekend met het eten dus eigenlijk moesten we niets meer eten. We hadden dus al eten voor ons. We zouden ons best maar moeten doen om wat te eten terwijl we bij haar op verjaardag waren. We hebben lekkere bamie gegeten en daarna een taxi besteld en daarmee zijn we voor nog geen 10 euro naar een hele andere wijk, die niet eens meer in Paramaribo ligt, gereden. De taxiprijzen stellen hier dus niets voor. De benzine (olie noemen ze het hier) is hier ook niet heel duur, 1euro per liter. Bij de verjaardag van Sherida stond er weer bamie én bamiesoep voor ons klaar. We hebben maar een heel klein beetje genomen en gelukkig zaten ze niet bij ons aan tafel om te kijken hoeveel we aten. Het was erg gezellig met zijn allen. Er waren geen andere familieleden dus we waren maar met een klein groepje. Om ongeveer 00.00uur zijn we weggegaan want de volgende dag ging de wekker weer vroeg om 7.00uur.

Donderdag 21 november
Om half 9 werden we opgehaald door een tourbus. We gingen namelijk vanaf donderdag tot en met zondag een tour doen naar de Raleighwatervallen. Alle bagage inclusief hangmatten werden in het gammele busje geladen en daarna zouden we alleen de gids nog oppikken. We waren dus mooi alleen met zijn vieren. Het busje was erg ouderwets maar dit is juist een voordeel als je over slechte wegen moet rijden. Er zou niet zo snel iets kapot gaan. Het bleek dat er ook nog een goede vriend van de gids meeging, Sjors. Hij kwam uit de achterhoek waar hij met zijn vrouw woonde die hij ontmoet had hier in Suriname. Het was zijn bedoeling om binnenkort weer terug te gaan naar Suriname en daarom was hij hier ook om te bekijken wat alle mogelijkheden zijn. De gids Julio was aanwezig en nog een andere man die ze Palm noemden, we moesten hem afzetten in het dorpje Witagron waar we naartoe gingen. Onderweg praatte Julio ons bij over de Surinaamse geschiedenis en over de natuur. In Zanderij stopten we bij ‘de chinees’ (een supermarkt) om de laatste boodschappen in te slaan. Aan de overkant bij een warrung aten we nog een bakabana en daarna waren we ready om over de lange bauxietweg te gaan richting het dorpje Witagron. Onderweg zagen we een miereneter. De bus werd snel stopgezet en de 3 mannen sprongen eruit en deden al rennend hun shirt uit. Met hun shirt lieten ze de miereneter stoppen. De miereneter stak zijn armen en zijn benen uit zodat hij wijdbeens stond als bescherming. We konden de miereneter goed op de foto krijgen en al snel lieten we hem met rust. Onderweg hebben we nog bij een kraampje in de middle of nowhere een ananas gekocht en toen we bij het dorpje Witagron aankwamen was het alweer 1 uur dus hebben we eerst wat bamie gegeten. Na het eten zijn we met de gids het dorpje ingegaan. We kwamen langs bananenbomen, cashewnootbomen en katoenbomen .We zagen in het kleine dorpje nog een meisje die een stekelvarkentje als huisdier had. Dit varkentje had ze al vanaf het begin dus die dacht dat zij de moeder was. Het was een beetje een verlaten dorpje met kris kras overal wat houten of gevlochten huisjes. Toen we weer bij de Coppenamerivier aankwamen stond de korjaal (houten boot) al op ons te wachten. Iedereen had een plankje voor zichzelf dus je kon lekker uitgebreid zitten. Dit was wel lekker de 3uur durende tocht tot de eindbestemming. Onderweg zagen we nog ara’s, visarends, aasgieren en andere soorten vogels. Papa mocht de verrekijker lenen van de gids dus die had tijdens de drie uur durende boottocht ook voldoende te doen. Om ongeveer 6 uur kwamen we aan op Fungu eiland, waar we zouden gaan slapen. Er stond een enorm houten geraamte waar veel hangmatten konden hangen. Ook waren er aparte toiletgebouwen en nog aparte ruimtes met bedden erin voor diegene die niet in een hangmat wilde slapen. Er was nog helemaal niemand op het eiland dus we hadden het heerlijk voor ons alleen. Er waren alleen wat doodskopaapjes die rondliepen. We hebben nog een groentesoepje gehad en daarna zijn we snel onze hangmatten ingegaan en papa heeft zijn matras opgezocht want de volgende dag stond er een intensieve dag op het programma.



Vrijdag 22 november
Met een stevig ontbijt achter de kiezen gingen we met zijn allen weer in de boot om naar het vaste land te varen. Vandaag zouden we door de jungle naar de Voltzberg wandelen, de Voltzberg beklimmen en daarna weer terug wandelen. Het was in totaal 14 kilometer lopen. Om 8.00 uur vertrokken we de jungle in en 14 kilometer later waren we 16.00 uur weer bij het begin/eindpunt.
De heenweg deden we er wat langer over want toen keken we uit naar dieren. We zagen onderweg 3 soorten apen hoog in de bomen, namelijk de kwatta-aap, kapucijneraap en de ringstaartaap. We zagen onder andere ook nog een hertje en een wandelende tak. De gids die we hadden was erg relaxt en nam veel tijd om dingen uit te leggen. Op gegeven moment zagen we de Voltzberg opdoemen. Het zag er behoorlijk hoog en steil uit, dus we dachten allemaal dat het wel pittig zou worden, vooral met de verhalen die we gehoord hadden van andere mensen die de berg hadden beklommen. Aan de voet van de Voltzberg hebben we eerst nog even wat water gedronken en wat pompelmoes (vrucht) gegeten. Daarna was het tijd voor de klim. We vonden het allemaal wel meevallen en na een half uurtje met pauzes waren we op de top. Een mooi uitzicht hadden we over alle boomtoppen met veel verschillende kleuren groen. Gelukkig stonden er wat kleine boompjes op het gesteente zodat we toch wat konden schuilen voor de zon. De terugweg hebben we in een rap tempo gelopen want de kans dat we nog wat beesten zouden zien was klein aangezien het midden op de dag was. Om 16.00uur waren we weer terug en hadden we nog 2 uur de gelegenheid om te zwemmen bij een waterval. Deze waterval kwam niet van hoog maar er zat toch een behoorlijke kracht achter waardoor je een goede rugmassage kreeg. De kleding direct maar wat gewassen want zodra je één stap in de jungle zet dan voel je het zweet al overal langs gaan. We hebben ook nog een gratis fish & feet gehad want de visjes daar in het water beten op onze voeten. Pap wist met zijn blote handen nog wat visjes te vangen door een koekje in zijn hand te klemmen, dit was wel even grappig. Na een tijdje werd het wel wat fris tussen de bomen dus gingen we naar de oever want daar was het nog lekker warm. Toen we daar 5 minuten waren begon het beetje te sputteren en dat ging over in een enorme tropische regenbui. We probeerden eerst nog onze tassen te redden door die onder de bomen te zetten maar de regen was zo hard dat dit geen enkel verschil maakte. Alles werd kletsnat en het werd aardig koud op de kant dus zijn we met zijn allen het water ingegaan want dat leek wel een jacuzzi, zo warm was het water. De tropische regenbui duurde wel een halfuur. De bootsman kwam ons om 18.00 uur ophalen en het hield pas op met regenen toen we weer bij het eilandje aankwamen. We zijn nog enkele keren van een hoge steen in het water gesprongen en daarna waren we wel aardig moe en gingen we al onze natte spullen maar uitleggen. Lichamelijk stonden we er allemaal nog redelijk goed voor. Hier en daar wat zware benen en wat lichte pijntjes maar gelukkig niet doodop. Er waren die dag nog andere groepen toeristen gekomen dus hebben we met een paar mensen nog een drankje gedronken en wat gepraat. Na de bruine bonen maaltijd gingen we al vrij vroeg, moe en voldaan op bed. Mijn vader had zijn matrasje in het hangmattencomplex neergelegd dus die sliep ook gezellig bij ons in de buurt.

Zaterdag 23 november
Weer vroeg wakker geworden door de geluiden van de natuur, de stroomversnelling, de vogels en andere beesten die lawaai maken. We hebben onze bikini’s aangetrokken en zijn maar een verfrissende duik gaan nemen in de rivier. Onze gids had met wat andere mannen gekeken of er vis was gevangen en ja hoor, ze kwamen terug met een beest van een vis, de wolfsvis. Deze vis is net als een wolf maar dan leeft het in het water, een gepantserde kop en grote tanden zodat hij alles goed kan verscheuren wat hij tegenkomt. s’Middags hebben we deze vis gegeten en hij smaakte goed. De hele ochtend wat gelezen, gezwommen en gelegen in de hangmat. Toen we op gegeven moment in de hangmat lagen, werd er ineens hard om ons geschreeuwd: ‘Ilse, Trienke, moet je kijken wat Julio heeft!’, hij had een grote, zwarte, harige vogelspin gevangen. Wiehoe, ik had stiekem al een beetje gehoopt dat we zo’n ding zouden vinden en ik wilde de spin natuurlijk wel even vasthouden. Hij was heel zacht dus dat was wel prima maar op gegeven moment ging hij met toch hard lopen over mijn arm heen, brr dat was wel even vies. Na het spinnenavontuur maakten we ons klaar om naar de Moedervallen te gaan. Dit was gelukkig niet zo’n eind lopen als de vorige dag want onze benen waren wel wat moe. We moesten een dik halfuur lopen en de heenweg was wel weer een uitdaging want ik moest de warme bak met patat en vis met beide handen vasthouden dus ik moest voorzichtig door de jungle heen lopen om niet te struikelen. We hebben eerst gegeten toen we bij de moedervallen waren geariveerd. De Moedervallen kwamen uit 2 richtingen bij elkaar, waar het water samen verder stroomde. Er waren krachtige stroomversnellingen die nog van een redelijke hoogte kwamen. Beneden konden we niet zwemmen want daar waren allemaal sidderalen en die kunnen je flink wat stroomstoten geven. Wij gingen door een stroomversnelling en over rotsen heen klimmen naar boven want daar was er wel de gelegenheid om te zwemmen. Na een tijdje er gebaad te hebben, was het wel weer tijd voor wat avontuur vonden Julio en Sjors. We moesten door een sterke stroomversnelling zwemmen. Ik zwom echter niet tegen de stroom in maar gewoon horizontaal dus dat was niet zo slim van mij waardoor ik nog redelijk dichtbij een plek kwam waar het water hard naar beneden kletterde. We klommen verder over rotsen heen en trotseerden wat stroomversnellingen. Het was wel lekker intensief, daarna gingen we maar weer terug naar mijn ouders die bij het begin zaten. We besloten dat het tijd was om weer terug te lopen naar de boot. We legden al onze spullen in de boot en zijn toen terug gedreven met een zwemvest om naar Fungu eiland. Dit ging lekker vlot met alle stroomversnellingen dus dit was wel weer leuk. Voordat het donker werd om half 7, hebben we ons snel omgekleed. Het is hier wel heerlijk dat het niet steeds vroeger donker wordt en dat dit gewoon iedere keer om ongeveer half 7 gebeurt. ’s Avonds hebben we macaroni met spareribs gegeten en na het eten zijn we snel in onze hangmatten gaan liggen. De mensen waarmee we de vorige dag hadden gepraat hadden vandaag de trip naar de Voltzberg gemaakt en die waren behoorlijk chagerijnig omdat zij het helemaal niet de moeite waard vonden en dat het veel zwaarder was dan dat wij gezegd hadden. Haha oepsie.

Zondag 24 november
De ochtend maar weer gezwommen in de rivier en wat gelezen bij de oever. Na het ontbijt hebben we onze spullen ingepakt want om 11uur zouden we weer vertrekken met de boot naar het dorpje Witagron. Dit keer moesten er 6 andere mensen bij de boot in dus helaas hadden we niet de luxe die we hadden op de heenweg. We waren blij dat we 3 uur later de steiger zagen van Witagron. Over het water met de wind hadden we geen last van de hitte maar we waren aardig verkleurd. In Witagron hebben we met zijn allen masala (kerrie) kip met kouseband gegeten. Na het eten om 15.00 uur ging de ene groep verder naar een andere bestemming en moesten wij nog wachten op onze bus. Om 16.00 uur was er nog geen bus te bekennen dus gingen Trienke, ik en mijn moeder op de steiger zitten met onze voeten in het water. We zaten lekker wat te klieren want van wachten word je gewoon een beetje vervelend. Wanneer onze gidsen ons ‘Berend Botje ging uit varen met zijn scheepje naar Suriname’ hoorden zingen, dachten ze dit is het toppunt van verveling en daagden ze ons uit om van de brug af te springen. Trienke en ik klommen ook maar op de brug en sprongen er van af, gewoon maar de potlood en niet de salto’s en schroeven die onze gidsen deden. Dit was wel even een goede tijdsoverbrugging. Inmiddels was het alweer 17.00 en nog geen bus. Nadat we droge kleren hadden aangetrokken, hebben we onze boeken er maar bij gepakt om te lezen. We werden allemaal wat melig van het wachten dus het was wel een gezellige middag. We zijn nog naar winkel Gieta gelopen in het dorpje om nog wat nasi te eten, potje tafelvoetbal te spelen en wat gepraat met een meisje die er woonde. Een paar uur later nog geen bus dus wij maar bij Palm zitten in zijn huis en hebben we weer wat gelezen. Onze bootsman woonde ook in Witagron en die had gehoord dat wij er nog waren, dus die kwam even later met wat bier en chips bij ons zitten en hadden we het nog heel gezellig. Uiteindelijk kwamen er 21.30 wat lichten te voorschijn en was de bus eindelijk, 7 uur later, gearriveerd. De bus was onderweg kapot gegaan en de technische dienst moest toen komen om de bus weer te maken. Gelukkig was de bus toch gekomen want we hadden niet zoveel zin om te blijven slapen in Witagron, ook omdat het de volgende dag onafhankelijkheidsdag was en we de stad in wilden. Tijdens de terugweg reden we langs het plaatsje Para, waar dit jaar het grote feest werd gehouden met optredens en optochten. Om 00.00 was het in dit plaatsje al een drukte van jewelste en er werd al lekker gefeest. Om 1.00 uur waren we thuis.

Maandag 25 november
Mijn ouders en ik waren zo als gewoonlijk weer vroeg uit bed. Ik heb er gelijk maar wat was in de wasmachine gedaan want alle kleren waren vies. Na 12 uur zijn we richting het centrum van Paramaribo gereden. We hebben eerst een rondje door de palmentuin gewandeld waar allemaal kraamjes stonden. De meeste kraampjes verkochten eten. Bij één kraampje hebben we wat bakabana’s, saté, simosa’s en loempia’s gekocht. Simosa’s is krokant vand de buitenkant en binnenin is het gevuld met aardappel en kerrie. Vervolgens zijn we naar de waterkant gelopen waar ook allemaal kraampjes stonden. We hebben wat wijn/bier gedronken en nog bij een bandje staan luisteren naar hun muziek. Bij het terras van Jiji’s stond ook een band muziek te spelen, instrumentaal dus niet met zang erbij. We hebben daar een tijdje op een lekkere bank gezeten met wat wijn en gekookte noten. De noten smaakten wel een beetje naar aardappel. Papa was inmidels buiten gaan zitten, rechtvoor de band en hij zat daar in zijn eentje te genieten. ’s Avonds hebben we bij Zus&Zo gegeten. Iedereen had zich voor deze dag erg mooi gemaakt. Sommige mensen van verschillende bevolkingsgroepen hadden hun traditionele kleding aangetrokken. De haren van de meeste meiden waren strak ingevlochten en waren mooie kunstwerken van gemaakt. Het was een relaxte dag met lekker wat drank, muziek en zon.

Dinsdag tot en met woensdag zijn mijn ouders naar Nickerie geweest.
Met de taxi op de bonnefooi er naartoe gereden en ze hebben in Bigi Pan geslapen. Wij zijn gewoon naar stage gegaan. Woensdagmiddag zijn we naar een souvenirwinkel gefietst om wat kaartjes en een kleinigheid voor mijn ouders te kopen. Toen ik ’s avonds terugkwam van een rondje hardlopen waren mijn ouders weer terug en ze hadden toch wel genoten. Nickerie zelf was niet zo bijzonder maar op Bigi Pan hadden ze midden op het water in een huisje op palen overnacht en hadden veel bijzondere vogels kunnen spotten. Wat bij gepraat met elkaar en daarna hebben we ons klaargemaakt voor het laatste keer uiteten met elkaar. We gingen naar een Chinees restaurant en het eten smaakte goed. Thuis zaten we even op het balkon, toen de ouders van Estevez nog langskwamen. We hebben met zijn allen nog beneden gezeten en om 00.00 uur waren we allemaal wel moe dus gingen we op bed. Helaas niet zo goed geslapen want door al het zwemmen had ik oorontsteking opgelopen en pfoei dat deed best pijn.


Donderdag 28 november
De laatste dag dat mijn ouders er zijn. ’s Ochtends moesten we gewoon naar stage want we hadden die dag voor het eerst een zelfstandige intakegesprek met ouders die hun kind graag in de Annie-crèche zouden willen hebben. Na het gesprek ben ik om 11.00 uur naar huis gefietst met nog steeds erge oorpijn. Thuis heb ik alle foto’s nog op mijn oude laptop gezet want die namen mijn ouders terug naar huis en zo hoefden we niet alle foto’s uit te wisselen via de mail. Nog 2 kaartjes geschreven voor mijn opa’s en oma en toen was het tijd om richting Zanderij te rijden. Guillermo had zijn moeder gevraagd of hij de auto mocht lenen dus ik kon mooi mijn ouders wegbrengen en hoefden ze niet met de taxi naar het vliegveld. In Lelydorp hebben we samen nog roti gegeten en ruim op tijd waren we bij het vliegveld. Half 5 waren we er en mijn ouders vlogen om half 8. We hebben direct maar afscheid genomen. Ik vond het jammer dat ze alweer terug moesten want de tijd vloog voorbij maar ik ben ook zeker blij dat ik ze kon laten zien waar ik woon, met wie ik om ga, wat Suriname allemaal te bieden heeft en vooral ook waar ik stage loop. Tot over 3,5 maanden op 19 maart! <3